Wednesday, June 18, 2025

संस्कृति परिचायक घोष–वाक्यहरू


— विजयप्रसाद मिश्र

संस्कृति परिचायक घोष–वाक्यहरू (cultural introductory slogans) भन्नाले कुनै पनि संस्कृतिलाई संक्षिप्त र आकर्षक रूपमा चिनाउने, त्यसको मूल भावना वा विशेषतालाई झल्काउने घोषणाहरू वा नाराहरूलाई बुझिन्छ। यस्ता घोषणाहरूले कुनै खास समुदाय, देश वा समूहको पहचान, मूल्यमान्यता, परम्परा र जीवनशैलीलाई प्रतिनिधित्व गर्छन्।

यी वाक्यहरू प्रायः स्मरणीय, प्रेरणादायी र भावनात्मक हुन्छन्। तिनीहरूले मानिसहरूलाई उक्त संस्कृतिप्रति आकर्षित गर्न, त्यसको महत्त्व बुझाउन वा त्यसलाई संरक्षण गर्न प्रोत्साहित गर्छन्।

प्रायः यस्ता घोषवाक्य वेद, उपनिषद्, गीता, रामायण जस्ता ग्रन्थबाट उद्धृत हुन्छन्। 

उद्घोष तथा वाक्यहरूको विस्तृत व्याख्या

१. कृण्वन्तो विश्वमार्यम्’ 

अर्थ: "हामी विश्वलाई आर्य अर्थात् श्रेष्ठ बनाउनेछौँ।"  भाव: यो उद्घोषले विश्व कल्याण र मानवताको उत्थानको भावना बोकेको छ। 'आर्य' शब्दले यहाँ कुनै जाति विशेषलाई नभई, नैतिक, बौद्धिक र आध्यात्मिक रूपमा श्रेष्ठ तथा सभ्य व्यक्ति वा समाजलाई जनाउँछ। यसले सम्पूर्ण विश्वलाई ज्ञान, नैतिकता र सद्भावले पूर्ण बनाउने aspirational लक्ष्यलाई व्यक्त गर्दछ।

२. सा विद्या या विमुक्तये’  

अर्थ: "विद्या त्यो हो जसले मानिसलाई मुक्त बनाओस्।"  भाव: यो वाक्यले विद्याको वास्तविक उद्देश्यलाई परिभाषित गर्दछ। केवल सूचना वा ज्ञान सङ्कलन गर्नु विद्या होइन, बरु अज्ञानता, बन्धन र सांसारिक दुःखबाट मुक्ति दिने ज्ञान नै साँचो विद्या हो। यसले आत्मज्ञान र आध्यात्मिक उन्नतिको महत्त्वलाई जोड दिन्छ।

३. विद्यायाऽमृतमश्नुते’   (ग्रन्थ: यजुर्वेद / ईशावास्योपनिषद्)

अर्थ: "कुनै पनि व्यक्तिले विद्याद्वारा अमृतत्व प्राप्त गर्दछ।"  भाव: यो वाक्यले विद्याको अक्षय फललाई दर्शाउँछ। यहाँ 'अमृतत्व' भन्नाले अमरत्व वा मृत्युहीनता मात्र नभई, आध्यात्मिक चेतनाको उच्च स्तर प्राप्त गर्नु, सांसारिक दुःखबाट माथि उठ्नु र परम सत्यको अनुभव गर्नुलाई बुझिन्छ। यसले ज्ञानको माध्यमबाट जीवनको सर्वोच्च लक्ष्य प्राप्त गर्न सकिने सन्देश दिन्छ।

४. शरीरमाद्यं खलु धर्मसाधनम्’  

अर्थ: "मनुष्यले पालन गर्ने धर्म (सबै कर्तव्य–कर्म)का लागि सबैभन्दा प्राथमिक साधन शरीर नै हो।"  भाव: यो भनाइले शारीरिक स्वास्थ्य र यसको महत्त्वलाई उजागर गर्दछ। कुनै पनि कर्तव्य, चाहे त्यो धार्मिक होस् वा सामाजिक, पूरा गर्नका लागि स्वस्थ शरीर अनिवार्य हुन्छ। यो वाक्यले जीवनमा शरीरको महत्त्व र यसलाई स्वस्थ राख्नुपर्ने आवश्यकतालाई जोड दिन्छ, किनकि शरीर नै सबै कर्म र उपलब्धिहरूको आधार हो।

५. श्रद्धावान् लभते ज्ञानम्’  (ग्रन्थ: भगवद्गीता)

अर्थ: "श्रद्धावान् व्यक्तिले मात्र ज्ञान–लाभ गर्न सक्दछ।"  भाव: यो वाक्यले ज्ञान प्राप्तिका लागि श्रद्धाको अनिवार्यतालाई दर्शाउँछ। श्रद्धा भनेको विश्वास, समर्पण र सिक्ने इच्छा हो। जब व्यक्तिमा गुरु, शास्त्र वा ज्ञानप्रति पूर्ण विश्वास र समर्पण हुन्छ, तब मात्र उसले त्यस ज्ञानलाई गहिरो गरी आत्मसात् गर्न सक्छ र त्यसबाट लाभान्वित हुन सक्छ।

६. योगः कर्मसु कौशलम्’  (ग्रन्थ: भगवद्गीता)  

अर्थ: "कर्ममा कुशलता नै योग हो। (कुशल कर्म गर्नु नै योग हो।)"  भाव: यो वाक्यले योगको व्यावहारिक परिभाषा दिन्छ। योग केवल आसन वा ध्यान मात्र होइन, बरु प्रत्येक कर्मलाई पूर्ण एकाग्रता, कुशलता र निष्ठाका साथ गर्नु नै वास्तविक योग हो। यसले कर्तव्यपरायणता, दक्षता र परिणामको चिन्ता नगरी कर्म गर्ने भावलाई प्रोत्साहित गर्दछ।

७. शीलं परम भूषणम्’  

अर्थ: "शील अर्थात् चरित्र नै सबैभन्दा ठूलो गहना हो।"  भाव: यो भनाइले भौतिक गहना वा बाहिरी सुन्दरताभन्दा उत्तम चरित्र (नैतिकता, सदाचार, नम्रता) को महत्त्वलाई माथि राख्छ। असल चरित्रले व्यक्तिलाई समाजमा सम्मान र पहिचान दिलाउँछ, जुन कुनै पनि भौतिक वस्तुभन्दा मूल्यवान् हुन्छ।

८. उत्तिष्ठत ! जाग्रत ! प्राप्य वरान्निबोधत’  (ग्रन्थ: कठोपनिषद् ) 

अर्थ: "उठ्न, जागृत हुन तथा बोध प्राप्त गरेका श्रेष्ठजनबाट ज्ञानलाभ गर्न।"  भाव: यो एक शक्तिशाली आह्वान हो जसले आलस्य त्यागेर ज्ञानको खोजीमा लाग्न प्रेरित गर्दछ। 'उठ' भन्नाले निष्क्रियता छोड्नु, 'जागृत हो' भन्नाले अज्ञानताको निद्राबाट ब्युँझनु र 'वरान्निबोधत' भन्नाले गुरु वा ज्ञानी पुरुषहरूबाट ज्ञान प्राप्त गर्नु भन्ने बुझिन्छ। यसले मानवलाई आफ्नो पूर्ण क्षमताको पहिचान गरी लक्ष्य प्राप्तिका लागि अगाडि बढ्न उत्प्रेरित गर्छ।

स्वामी विवेकानन्दले यसलाई लोकप्रिय बनाएका थिए

९. आ नो भद्राः क्रतवो यन्तु विश्वतः’  (ग्रन्थ: ऋग्वेद)

अर्थ: "हामीसमक्ष सबैतिरबाट भद्र अर्थात् कल्याणकारी विचारहरू आऊन्।"  

भाव: यो एक उदार र विश्वव्यापी दृष्टिकोणको द्योतक हो। यसले संकीर्णता त्यागेर सबै दिशाबाट आउने राम्रा, कल्याणकारी र सकारात्मक विचारहरूलाई स्वागत गर्ने भावनालाई व्यक्त गर्दछ। यसले खुला सोच, ज्ञानको ग्रहणशीलता र विश्व भ्रातृत्वको सन्देश दिन्छ।

यी सबै वाक्यहरू सनातन धर्म र दर्शनका आधारभूत सिद्धान्तहरू हुन्, जसले मानव जीवनलाई सार्थक र समृद्ध बनाउन मार्गदर्शन प्रदान गर्दछन्।

Tuesday, June 17, 2025

'योग'को पूर्णता : योग, पर्यावरण, कृषि र गोवंशको महत्त्व



— विजयप्रसाद मिश्र

अष्टाङ्ग योग प्राचीन भारतवर्षको विशाल भूभागमा विकसित भएको एउटा अमूल्य जीवनशैली हो। हाम्रा पूर्वज ऋषि-महर्षिहरूले स्वस्थ जीवनको आधारका रूपमा योगबारे गहिरो अध्ययन र अनुसन्धान गरी मानव जीवनका लागि समर्पित गरेका थिए। ती दूरदर्शी योगीहरूले योग अभ्यासलाई पूर्ण स्वास्थ्य प्राप्तिका लागि सहज र सरल दैनिक अभ्यासका रूपमा प्रस्तुत गरेका थिए। योग भन्नाले समग्र अष्टाङ्ग योगलाई बुझ्नुपर्छ, जसमा यम, नियम, आसन, प्राणायाम, प्रत्याहार, धारणा, ध्यान र समाधि गरी आठ अंगहरू पर्दछन्। वर्तमान समयमा आसनप्राणायामलाई विशेष महत्त्व दिइएको छ किनभने यसको शरीरमा प्रत्यक्ष प्रभाव परेको अनुभव गरिन्छ।

चेतनशील मनुष्यको सर्वाङ्गीण विकासका लागि योग अपरिहार्य छ। योगको माध्यमबाट नै कोलाहलपूर्ण मानव जीवनमा सात्त्विक संयोग स्थापित गर्न सम्भव हुन्छ। योगको संयोगबाट नै 'जीव'ले आफ्नो जीवन यात्रामा अनेकौँ विषालु काँडाहरूको अवरोधमाथि विजय प्राप्त गरी आत्मसाक्षात्कारमार्फत परमात्माको सान्निध्य प्राप्त गर्न सक्छ। आजको तनावपूर्ण वातावरणमा योगासन र प्राणायामको अभ्यासले आशातीत लाभ प्राप्त गर्न सकिन्छ।

हाम्रा पूर्वज महर्षिहरूले 'शतायुर्वै पुरुषः' अर्थात् मनुष्यको आयु सय वर्षको हुन्छ भनी उद्घोष गरेका छन्। हाम्रा पूर्वजहरूको जीवनशैली योगमय हुनु नै यसको रहस्य हो। उचित दिनचर्या, स्वास्थ्यवर्धक सात्त्विक भोजन, पर्यावरण अर्थात् प्रकृतिको रक्षा गर्दै मातृवत् निकट सम्बन्ध, गोवंश संवर्द्धनबाट समग्र जीवन रक्षामा सकारात्मक प्रभाव पर्नुका साथै गोबर र गोमूत्रको प्रयोगबाट 'कृषि'लाई मानवजीवनको लागि अमृतमय भोजन उत्पादनको व्यवस्थापन नै योगमय जीवनको सम्पूर्णता थियो।

योग दिवस विश्वभरि विशेष महत्त्वका साथ मनाइँदै छ। मानिसहरूमा योगप्रति श्रद्धाका साथ अपार जागरण, उत्साह र जिज्ञासा उत्पन्न भएको छ। अब यसलाई केवल प्रचारात्मक र सङ्ख्यात्मकभन्दा गुणात्मक बनाउनुपर्छ। यसका निम्ति पौरस्त्य दर्शनद्वारा चिन्तन र मन्थन गरिएको पर्यावरण रक्षालाई विशेष महत्त्व प्रदान गरिनुपर्छ। 

  • पौरस्त्य चिन्तनले प्रकृतिलाई माताको रूपमा सम्बोधन गर्दछ। 
  • विषादीरहित कृषिलाई प्राथमिकता प्रदान गरी खाद्य उपयोगितालाई निर्विवाद बनाउन सकिन्छ। 

कृषि व्यवसायलाई निर्विवाद बनाउन, मनुष्य जीवन दीर्घायु बनाउन, गोपालन अर्थात् स्वदेशी गोवंशको संवर्द्धन अनिवार्य तत्त्व भएकाले यसतर्फ सरकारले मनन गरी सोही अनुरूप योजना व्यवस्थापन गर्नु दूरदर्शिता ठहरिनेछ।

विश्वलाई उदाहरण दिनका लागि पनि, यसका निम्ति दक्षिण एसियाका सबै देश, विशेषगरी नेपाल-भारतबीचको सहकार्य अनिवार्य छ। समग्र योग भनेकै योग-पर्यावरण-हितकारी कृषिगोवंशको संवर्द्धन-संरक्षण हो। यसमा यी दुई देश उदाहरणीय रूपमा प्रस्तुत भई 'सर्वे भवन्तु सुखिनः सर्वे सन्तु निरामयः'को सर्व हितकारी व्यावहारिक अभ्यास स्थापित गर्न सकेमा बिस्तारै हामीप्रति अशान्तिले मर्माहत विश्व नै आकर्षित हुनेमा कुनै दुईमत छैन।

Sunday, June 1, 2025

श्रीमद्भगवद्गीता अध्याय ५: (कर्मयोग) श्लोक ८–९ को गहन चिन्तन

श्रीमद्भगवद्गीता अध्याय ५: (कर्मयोग) 

श्लोक ८–९ को गहन चिन्तन



भगवद्गीताको पाँचौँ अध्याय, 'कर्मयोग', कर्मको रहस्य र त्यसबाट कसरी मुक्ति प्राप्त गर्न सकिन्छ भन्ने कुरामा केन्द्रित छ। श्लोक ८ र ९ विशेष गरी यस अध्यायका महत्त्वपूर्ण श्लोकहरू हुन्, जसले ज्ञानयोगकर्मयोग लाई जोड्दै एउटा तत्त्ववित् (सत्यको ज्ञाता) व्यक्तिको मानसिकता र व्यवहारलाई स्पष्ट पार्छन्।

श्लोक ८: 

नैव किञ्चित्करोमीति युक्तो मन्येत तत्त्ववित् । 

पश्यञ्शृण्वन्स्पृशञ्जिघ्रन्नश्नन्गच्छन्स्वपञ्श्वसन् ॥ ८॥

अर्थ: "तत्त्ववित् (सत्यको ज्ञाता) व्यक्तिले हेर्दा, सुन्दा, छुँदा, सुँघ्दा, खाँदा, हिँड्दा, सुत्दा र सास फेर्दा पनि 'मैले केही गरिरहेको छैन' भनी सोच्दछ।"

श्लोक ९: 

प्रलपन्विसृजन्गृह्णन्नुन्मिषन्निमिषन्नपि । 

इन्द्रियाणीन्द्रियार्थेषु वर्तन्त इति धारयन् ॥ ९॥

अर्थ: "बोल्दा, त्याग गर्दा, ग्रहण गर्दा, आँखा खोल्दा र चिम्लँदा पनि उसले 'इन्द्रियहरू मात्र आ-आफ्ना विषयहरूमा प्रवृत्त छन्' भनी जान्दछ।"


श्लोकहरूको विस्तृत व्याख्या

यी दुई श्लोकले एउटा ज्ञानयोगी र भगवानमा समर्पित भक्त व्यक्तिको आन्तरिक चेतनाबाह्य क्रियाकलाप बीचको सामञ्जस्यलाई उजागर गर्छन्। सामान्य मानिसले शरीरले गर्ने हरेक कार्यलाई 'मैले गरें' भनी अहंकारपूर्वक मान्दछ, जसले गर्दा ऊ कर्मको बन्धनमा पर्छ। तर, तत्त्ववित् व्यक्तिले यथार्थलाई फरक दृष्टिकोणले हेर्छ।

  1. 'मैले केही गरिरहेको छैन' भन्ने भाव: यो भनाइले शारीरिक निष्क्रियतालाई जनाउँदैन, बरु अहंकाररहित कर्मलाई संकेत गर्छ। तत्त्ववित् व्यक्तिले बुझ्दछ कि ऊ आत्मा हो, जुन नित्य, शुद्ध र निष्क्रिय छ। शरीर र इन्द्रियहरू प्रकृतिका (मायाका) गुणहरूद्वारा बनेका हुन् र तिनीहरूले आफ्नै स्वभावअनुसार कार्य गर्छन्। जस्तै, जब आँखाले हेर्छ, तब तत्त्ववित् व्यक्तिले 'मेरो आँखाले हेरिरहेको छ' भनी बुझ्दछ, न कि 'मैले हेरिरहेको छु'। यो सूक्ष्म तर अत्यन्त महत्त्वपूर्ण भिन्नता हो।

  2. इन्द्रिय र इन्द्रियका विषयहरू: प्रत्येक इन्द्रियको एउटा विशिष्ट कार्यक्षेत्र (इन्द्रियार्थ) हुन्छ:

    • आँखा (चक्षु) - रूप (दृश्य)
    • कान (श्रोत्र) - शब्द (श्रवण)
    • नाक (घ्राण) - गन्ध (सुगन्ध/दुर्गन्ध)
    • जिब्रो (रसना) - रस (स्वाद)
    • छाला (त्वक्) - स्पर्श (छुनु) यी ज्ञानेन्द्रियहरू हुन्।
    • वाणी - बोल्ने
    • हात - समात्ने/ग्रहण गर्ने
    • खुट्टा - हिँड्ने
    • गुदा - उत्सर्जन गर्ने
    • जननेन्द्रिय - आनन्द लिने यी कर्मेन्द्रियहरू हुन्।

    तत्त्ववित् व्यक्तिले यो बुझ्दछ कि जब कुनै इन्द्रियले आफ्नो विषयसँग सम्पर्क गर्छ, तब त्यो इन्द्रियको स्वाभाविक प्रवृत्ति मात्र हो। आत्मा यी क्रियाकलापहरूबाट अलग र साक्षी मात्र हो। जसरी गाडी चल्दा यात्रुले 'म चलिरहेको छु' भन्दैन, बरु 'गाडी चलिरहेको छ' भन्छ, त्यसरी नै आत्मा शरीरका क्रियाकलापहरूको साक्षी मात्र हुन्छ।

जीवनलाई उत्सवजस्तै स्वीकार गर्नु नै साँचो संन्यास | ओशोको दृष्टिकोण

गीता ईश्वरको गीत हो। यस गीतलाई गाउने परमात्मा हुनुहुन्छ । गीतलाई विभिन्न भावका साथ बोध गर्ने असङ्ख्य साधक छन्; आचार्यहरू हुनुहुन्छ। गीताको प...