जहाँसम्म देखिन्छ त्यहाँसम्म त अगाडि बढ !

वल्लो गाउँपुग्दै रात परिसकेको थियो । 

एउटा सोझो बटुवालाई दुई माइल पर आफ्नो गाउँसम्म पुग्नुपर्ने थियो । 

वल्लो गाउँका एकजना सज्जनले उसलाई पुल्ठो बालेर दिए । पुल्ठो लिएर ऊ आफ्नो गाउँको बाटो हिँड्यो । तर, केही पर, चार पाइला जति हिँडेपछि आत्तिएर ऊ फिर्ता आयो ।

उसलाई पुल्ठो दिने सज्जनले सोधे— ‘के भयो ? किन फर्किएर आयौ ?’

उसले भन्यो— ‘म हिँड्नुपर्ने छ दुई माइल । तर यो पुल्ठोले त दस हात परसम्मको बाटो मात्र उज्यालो पार्छ । म कसरी जानु ? दुई माइल कसरी देखिन्छ र ?’

ती सज्जनले भने— ‘जहाँसम्म देखिन्छ त्यहाँसम्म त हिँड । अनि फेरि त्यति नै अगाडिको बाटो देखिनेछ । यसरी तिमी आफ्नो गाउँ पुगिहाल्छौ !’

तिनको कुरा मानेर त्यो सोझो बटुवाले आफ्नो यात्रा पूरा गर्‍यो । ऊ आफ्नो गाउँ पुग्यो ।

यो कथा सुनाउँदै स्वामी अखण्डानन्द सरस्वती भन्नुहुन्थ्यो— आफ्नो लक्ष्य ठूलो छ, गन्तव्य पर छ भनेर नआत्तियौ । आफ्नो बुद्धि र विवेकको प्रकाशमा जहाँसम्म देखिन्छ त्यहाँसम्मको यात्रा गर । त्यहाँभन्दा परको सत्य फेरि देख्नेछौ । यसरी परोक्ष सत्य पनि प्रत्यक्ष हुनेछ ।